مهندس محمدرضا جمشیدی بیتوجهی به صنعت کنسرو و پابرجایی برخی مشکلات ساختاری منجر به آن گشته تا این صنعت پرمزیت در طول سالهای اخیر با معضلاتی نظیر کمبود مواد اولیه اعم از ماهی تون و…، قوطی و اختصاص نیافتن ارز برای تأمین مواد اولیه مورد نیاز دست و پنجه نرم کند. با وجود آنکه این […]
مهندس محمدرضا جمشیدی
بیتوجهی به صنعت کنسرو و پابرجایی برخی مشکلات ساختاری منجر به آن گشته تا این صنعت پرمزیت در طول سالهای اخیر با معضلاتی نظیر کمبود مواد اولیه اعم از ماهی تون و…، قوطی و اختصاص نیافتن ارز برای تأمین مواد اولیه مورد نیاز دست و پنجه نرم کند.
با وجود آنکه این صنعت به خصوص در مناطق کمبرخوردار دارای مزیتهای اشتغالزایی فراوانی است، اما متأسفانه بهدلیل همین مشکلات که امروز بهخصوص در تولید تن ماهی نمود بیشتری یافته، تنها 20 درصد واحدهای تولیدی، فعال هستند که آنها هم با 30 درصد ظرفیت به تولید میپردازند.
از سوی دیگر افزایش قیمت ماهی تون و در نتیجه افزایش قیمت محصول نهایی باعث شده تا در سالجاری مصرف تنماهی به تدریج از سبد مصرفی خانواری که در زمره اقشار کمدرآمد قرار میگیرند خارج شود و از اینرو تولیدکنندگان این بخش با چالش جدیدی به نام از دست رفتن بازار داخلی مواجه شدهاند.
وضعیت این صنعت بهگونهای شده که چندی پیش پیش سید محمد میررضوی، دبیر سندیکای صنایع کنسرو ایران با ارسال نامهای به مهندس بازاری مدیر دفتر هماهنگی صادرات محصولات کشاورزی
و صنایع تبدیلی سازمان توسعه تجارت با ذکر معضلات گریبانگیر صنعت خواستار لغو هرگونه عوارض صادراتی بر روی کنسرو تنماهی شده است.
بیشتر بخوانید: شبکههای فروش و توزیع؛ نیاز دیروز، امروز و فردای صنعت
ارسال این نامه و وضعیت این صنعت که همین چند ماه پیش مورد هجمه غیرواقعی رسانهای در شبکههای مجازی نیز قرار گرفته بود، از چند منظر قابل تأمل است:
1- طبیعی است وقتی به دلایل مختلف قیمت تمام شده یک محصول افزایش مییابد، از شمار مشتریان آن کاسته میشود و در مورد تن ماهی که مورد اقبال اقشار متوسط و پایین جامعه است این رخداد معنادارتر نمود پیدا میکند.
در این شرایط که تولیدکنندگان با شوک فروش در بازار داخلی مواجه میشوند طبیعی است که یا باید دست از تولید بکشند و یا اینکه با یافتن بازارهای جدید راهی برای تداوم حیات بیابند.
هماینک که فعالان این صنعت بازارهای صادراتی خوبی پیدا کردهاند، واقعاً وضع عوارض صادراتی که بازهم کالای آنها را از توجیه صادرات میاندازد، ظلم به این صنعت بهشمار میرود و بر خیل بیکاران خواهد افزود و کورسوی امید زنده ماندن آنها را نیز نابود خواهد کرد.
از سوی دیگر وقتی این بخش برای تأمین مواداولیه از ارزدولتی استفاده نکرده و از گروه یک کالایی نیز خارج شده است، طبیعی است که لغو عوارض صادراتی بدیهیترین اقدامی باید باشد که توسط مسؤولان در دستور کار قرار میگیرد.
2- هماکنون بیش از 130 قلم محصول از رب گوجهفرنگی گرفته تا کنسروهای تن ماهی، لوبیا بادمجان، ذرت، نخودسبز، انواع ترشی و… در این صنعت تولید میشود که جدای از اشتغالزایی مربوطه نقش بهسزایی در ارتقای ارزش افزوده بخش کشاورزی ایفا میکند، بدیهی است هرگونه آسیب به این صنعت بخش کشاورزی با بیش از 4 میلیون بهرهبردار را نیز متأثر خواهد ساخت.
لذا شایسته است قانونگذاران از این به بعد هم به مسأله توجه داشته باشند.
3- فینفسه در شرایطی که در تمام دنیا برای تشویق سرمایهگذاران به صادرات که رمز رونق اقتصادی اشغالزایی و ارتقای ارزش افزوده به شمار میآید، جوایز صادراتی و دهها مشوق دیگر در نظر میگیرند، بر چه مبنایی در کشور ما برای محصولاتی که برای تأمین مواد اولیه از ارز دولتی استفاده نکردهاند، تمنای عوارض صادراتی میشود؟
آیا چنین رویهای، سنخیتی با مفاهیمی نظیر تولید ملی، جهش تولید و… دارد، یا عدهای علاقهمندند برخلاف مضامینی که توسط عالیترین مراجع کشور تعریف شده حرکت کنند؟!
- نویسنده : محمدرضا جمشیدی