منصور انصاری

گفته می‌شود روز چهارشنبه پیش‌رو (بیستم فروردین)، گوش کرونا کر، اگر امکان برگزاری جلسه علنی حضوری مجلس فراهم شود، رییس جمهور، حال با حضور واقعی، مجازی یا بدون حضور، و به رغم مثبت بودن آزمایش کرونای رییس مجلس، دکتر خاوازی را به مجلس معرفی می کند؛ حال چطور شد عباس کشاورز، کوشنده کهنسال، جدی، موثر و مصر برای تغییرات مورد تایید رییس جمهور دکتر روحانی، در آخرین روزهای اتمام مهلت قانونی سه ماهه سرپرستی اول به مجلس معرفی نشد، خود حکایت از تناقضات درونی جناح های سیاسی موجود در سطوح بالای کشور دارد که پس از گذشت ۴۰ سال و خرده ای هنوز مراحل کودکی خود را در شیوه مبارزات سیاسی سپری نکرده است.
این تناقضات بی سرانجام، مصالح و منافع کلان کشور را، نه در متن واقعیت های قابل استناد و عینی تحولات جهانی و دستاوردهای ملی، بلکه در موضوعات سطحی، در حد مثلا فلان عکس با کراوات یا حضور در این یا آن کنفرانس یا سمینار داخلی و یا بین المللی مدفون شده در تاریخ فعالیت های افراد و اشخاص و شخصیت های سیاسی و اجتماعی و علمی می بینند، حتی اگر این فعالیت ها در چارچوب منافع ملی دولت های پیشین ثمربخش بوده باشند!
این نگرش که البته برای بسیاری منسوخ شده، امکان بهره گیری از تجارب و خدمات این اشخاص را عملا منتفی می کند.
حال اگر از این بحث بگذریم مشهود است که عباس کشاورز چه در دوره اول سه ماهه سرپرستی چه بعد از آن تاکنون، با جست و خیز چشمگیر و حضور در محافل و مجالس و ملاقات های فراوان با نمایندگان مجلس و تشکل های بخش خصوصی مستقل و دولتی و نیمه دولتی در تهران و استان ها، شامل بازدیدها و افتتاح ها، بیشتر از فعالیت جوانترها در عمل به چشم آمد و آنچه در حوزه نظری، سیاست گذاری و حتی اجرایی و تغییرات و جابجایی و انتصابات در حد معاونت ها و مدیران کل انجام داد، به اذعان صاحب نظران بی طرف، تحول ساز و در عین حال شجاعانه و کم سابقه بود؛ با این حال و به رغم قول و قرارهای پیشین، رییس جمهور در آخرین روزهای سرپرستی سه ماهه اول در معرفی ایشان به مجلس، به دلایلی که ذکر آنان در این نوشته امکان پذیر نیست و به تلویح به کلیات آن اشاره شد، منصرف گردید و لذا صاحب نظران روی صحنه و پشت صحنه به یک توافق ضمنی رسیدند؛ حال که «کشاورز» نیست، «خاوازی»، محقق جوان و خوشنام، به رغم ناکافی بودن تجربه اجرایی و سابقه کمرنگ تعامل با رسانه ها و افکار عمومی به مجلس برود و اگر رای آورد، کشاورز در جایگاه قائم مقامی در کنارش باشد تا همین برنامه ها و سیاست های در دست اجرا دنبال شود.
گرچه بازیگر جدی، تعیین کننده و ناشناخته ای به نام کرونای عالمگیر، تمام فرآیندهای برنامه ریزی و اجرا را تحت شعاع قرار داده و خود، خلاقیت ها و اشراف لازم را می طلبد، با این حال شاخص های کلی سیاست ها و برنامه ها و تثبیت احکام سرپرستی معاونت ها و جابجایی های انجام شده توسط «کشاورز» و تداوم تغییر سیاست های اجرایی و موارد دیگر در میان زعمای کشاورزی کشور از جمله شخصیت های موثر و در سایه ای چون عیسی کلانتری که اتوریته غالب در تصمیم گیری های رییس جمهور در حوزه کشاورزی و آب را دارد، به همراهی نظر مساعد حجتی، وزیر پیشین که هنوز در بخش های بسیاری از ساختار وزارتخانه، حرفش را در حد یک وزیر می پذیرند، مورد موافقت قرار گرفت تا با تعیین این ترکیب، برنامه و نگرش، سکان کشتی کشاورزی کشور را برای زمان اندک باقی مانده از دولت روحانی، در دریای طوفانی شده امنیت غذایی کاپیتانی کند.
چنین ترکیبی، اگر در کلیات مورد توافق قرار گرفته باشد، هم روحانی از چنبره جناح هایی در مجلس که برای اثبات حقانیت خود دنبال نبش قبرهای ۵۰ ساله در آرشیوهای غنی باقی مانده از سال های پیش از انقلاب هستند خلاصی می یابد، هم وزارتخانه ای که نزدیک به ۵ ماه است با سرپرستی اداره می شود به وضعیت مطمئن تری می رسد و هم قول روحانی به کشاورز که حتما ایشان به مجلس معرفی می شود به نوعی به قوت خود باقی خواهد ماند.
خلاصه اینکه اگر خاوازی به مجلس برود، با توافقی همه جانبه از سوی جناح های مختلف موجود در ساختار کشاورزی و دولت می رود، به همین دلیل شرایط پیشین تغییر کرده است و تحلیل غالب این است که خاوازی از موقعیتی بهتر از پیش برخوردار خواهد بود، اما حکایت به همین جا خاتمه نمی یابد، زیرا چه بسا حکایت کچلی که مدعی شد به زودی با دختر پادشاه وصلت خواهد کرد به میان آید که از او پرسیدند: این چه ادعای محالی است؟ گفت: ۵۰ درصد آن که رضایت من است حاصل شده است، می ماند ۵۰ درصد رضایت پادشاه و دخترش!
این تمثیل که نباید در آن مناقشه کرد و برداشت نادرست، به این خاطر آمد که پشت مجلس کنونی و در همان نزدیکی ها، مجلس دیگری هست که از همین الان (یعنی نیامده)، می خواهد بگوید با کسی شوخی نداریم، «ما هم هستیم» و برای این «ما هم هستیم»، دنبال جای اثر انگشت خود در این اتفاق مهم به رغم فضای کرونایی می گردد و چه بسا باید، مثال داور دزفولی در عهد کهن در یک مسابقه فوتبال در این شهرستان را زد که با عصبانیت و خشم فریاد زد: ای خدا!!… قلیچ (بازیگر سرشناس آن زمان) را ول کنید، قلوچ (دوبین) را بگیرید تا بیشتر به خودمان گل نزند!