مهندس محمدرضا جمشیدی «رانت» این روزها واژه آشنایی در اقتصاد ایران به شمار میرود و سایه آن هر روز بر سر یک بخش یا یک فرد و گروه قرار میگیرد. پرویز جهانگیری، دبیر انجمن افزودنیها چند روز پیش در گفتوگو با «اقتصادسبز آنلاین» با گلایه از اینکه تنها 3 تا 4 هزار تن از ذرت […]
مهندس محمدرضا جمشیدی
«رانت» این روزها واژه آشنایی در اقتصاد ایران به شمار میرود و سایه آن هر روز بر سر یک بخش یا یک فرد و گروه قرار میگیرد.
پرویز جهانگیری، دبیر انجمن افزودنیها چند روز پیش در گفتوگو با «اقتصادسبز آنلاین» با گلایه از اینکه تنها 3 تا 4 هزار تن از ذرت مصرفی کشور در بخش صنعت و پفک مورد استفاده قرار میگیرد، در حالی که فقط چند روز پیش حدود 10 میلیون تن ذرت با ارز تخصیصی برای مصارف صنایع دامداری و مرغداری وارد کشور شده است، تلقی وجود رانت در صنعت را پنداری نادرست برشمرد و تأکید کرد که ادامه روند موجود برخلاف نسخههای پیچیده شده رانتزا خواهد بود.
اینکه چگونه استفاده از 5 درصد ذرت وارداتی مورداستفاده صنعت گلوکز، نشاسته و مشتقات که حدود 70 درصد آن هم در قالب پوسته، سبوس، جوانه، ذرتهای خرد شده و نشاستههای مدیفیه که در اختیار صنعت آبزیان نیز قرار میگیرد تعبیر رانت میشود، آنقدر جای تامل دارد که وقتی در نظر گرفته شود که تا چند ماه دیگر ذرت داخلی به بازار خواهد آمد و با قیمتی توسط صنعت تهیه خواهد شد که در حال حاضر دولت بهعنوان یارانه به دامداران پرداخت میکند، پی به بی ادله بودن آن خواهیم برد.
اما نکتهای که در این میان بسیار حایز اهمیت است اینکه اگر اختلاف قیمت ذرت در بازار افزایش یابد، بهطور قطع خود باعث ایجاد زمینههای فساد خواهد شد و طبیعی است که صنعتگر هم نیاز خود را از مرغداران و دامداران به قیمت کیلویی 2500 تومان برطرف خواهد کرد که به طور قطع رویکرد معقولی نبوده و قطعاً فسادزا خواهد شد.
اینکه چرا در کشور همواره دیواره تولیدکننده صنعت کوتاه دیده میشود و همواره نوک پیکان حمایت تنها متوجه بخش کشاورزی که البته آن هم لازم است میشود، خود حدیثی است که میتواند کلید توسعه صنعت غذا و اهرم محرک ارتقای ارزش افزوده بخش کشاورزی باشد.
- نویسنده : محمدرضا جمشیدی