مهندس محمدرضا جمشیدی صنعت نان، نان صنعتی یا تولید نان به روش صنعتی از جمله مباحثی بوده که تقریباً در طول دو دهه گذشته همواره نقل محافل بوده و به‌رغم این همه تأکید به‌دلیل تزلزل سیاست‌های به‌کار گرفته در عمل شاهد دور و تسلسل شد‌ه‌ایم. در اوایل دهه 80 ، بحث ضایعات پرشمار نان سنتی، […]
مهندس محمدرضا جمشیدی
صنعت نان، نان صنعتی یا تولید نان به روش صنعتی از جمله مباحثی بوده که تقریباً در طول دو دهه گذشته همواره نقل محافل بوده و به‌رغم این همه تأکید به‌دلیل تزلزل سیاست‌های به‌کار گرفته در عمل شاهد دور و تسلسل شد‌ه‌ایم.
در اوایل دهه 80 ، بحث ضایعات پرشمار نان سنتی، بهداشت تولید نان، ذائقه مصرف‌کننده ایرانی و… محور مباحثات درخصوص نان در ارکان مختلف بود، تا این که طرحی تحت عنوان «طرح نان صنعتی» اجرایی شد و دولت با اختصاص وام های کلان درصدد اجرای این طرح بود.
طرحی که به واسطه همان تسهیلات کلان با ضوابط خاص اعطا ! جانمایی نامطلوب برخی واحدها، ورود افراد غیرمتخصص و… در عمل دیری نپائید که از سوی فعالان و تشکل های صنفی این صنعت از آن تعبیر به «سراب » شد.
امروز شاید تنها یکی دو واحد که آنها هم با عشق و سرمایه شخصی وارد این فضا شده بودند سرپا هستند و پرچم آن طرح را در دست دارند، اما نباید از نظر دور داشت که واحدهای نیمه صنعتی، حجیم و نیمه حجیم در عمل در دهه 90 از رشد و بالندگی خاصی برخوردار شدند، به‌طوری که در اواخر این دهه و با ظهور کرونا سهم نان‌های غیرسنتی از سبد مصرف خانوار ایرانی با ذائقه خاص خودش از 10 درصد هم فراتر رفت.
واقعه‌ای که شاید در ابتدای ایجاد واحدهای صنعتی و نیمه صنعتی برای تولیدکننده نان، آرمانی دور از انتظاربود.
متأسفانه پس از جراحی اقتصاد و طی 15 سال روند صعودی تولید انواع نان‌های حجیم و نیمه حجیم و صنعتی به یکباره در ابتدای سال 1401 سیاست‌ها به گونه‌ای اتخاذ شد که تقریباً ثمره دو دهه ممارست و تلاش را نقش بر آب کرد.
در حقیقت تفاوت نرخ آرد تولید نان سنتی با فانتزی و افزایش هزینه‌های تولید انواع نان‌های صنعتی، حجیم و نیمه حجیم منجر به آن شد تا دوباره سهم نان سنتی در سبد مصرفی خانوار ایرانی پس گرفته شود که به‌طور حتم با توجه به مشکلاتی که در این بخش وجود دارد چند صباحی دیگر بازهم شاهد شنیده شدن مسایلی خواهیم بود که در اویل دهه 80 مطرح بود.
به نظر می‌رسد تنها راه علاج این صنعت که تولیدکننده قوت لایموت مردم ایران زمین است، آزادسازی نرخ آرد باشد تا در فضای رقابتی، تولیدکنندگان به سوی تولید محصولات کیفی‌تر و ارزان‌تر گام بردارند.
- نویسنده : محمدرضا جمشیدی
