اقتصادسبز آنلاین: «بهترین خاطره هر سال هر نمایشگاه دیدن شور و شو و پویایی است که از روز قبل از افتتاح در محوطه نمایشگاه موج می‌زند. قطعاً تلخی‌هایی هم در کنار این سی‌سال تلاش بی‌وقفه تیمی بوده است که ترجیح می‌دهم آنها را فراموش کنیم و شیرینی‌ها تلخی‌ها را شسته باشد.»
آنچه خواندید، بخش‌هایی از صحبت‌های لادن ملکی، مدیر اجرایی نمایشگاه «ایران اگروفود» است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
بفرمائید این نمایشگاه در طول 3 دهه برگزاری مستمر چگونه سیر تکامل را پیمود و چه فراز و فرودهایی داشت؟
جای بسی افتخار و خوشحالی است که نمایشگاه ایران آگروفود امسال در کنار شما همراهان و یاران همیشگی سی ساله می‌شود. نمایشگاه ایران آگروفود توسط همین تیم برگزار کننده فعلی در سال 1373 اولین دوره برگزاری خود را با حداکثر سه سالن نمایشگاهی آغاز نمود. تغییرات، رشد و بلوغ نسبی این نمایشگاه (متناسب با امکانات موجود) و تاثیرات مثبت آن در ایجاد روابط تجاری، مشاهده ارتقا و رشد دستاوردهای تخصصی مشارکت کنندگان در طی این سی سال تجربه بسیار جذابی بوده است.
«ایران آگروفود» حتی در دوره پاندمی کووید 19 به حیات خود ادامه و هر چند در قالب یک نمایشگاه بدون حضور شرکت‌های بین المللی و بدون خیل عظیم علاقمندان خود و در فضائی بسیار محدود برگزار شد. مهمترین نقاط قوت و ضعف این نمایشگاه را در طول 3 دهه اخیر تشریح کنید.
مهم ترین نقاط قوت این نمایشگاه از نظر تیم برگزار کننده ابتدا بین‌المللی بودن آن به‌طور واقعی است. و نکته دیگر حضور و استقبال هر ساله شرکت کنندگان داخلی و این نکته مهم که این گردهمایی سالانه تجدید دیدار همه دست اندرکاران صنعت غذا و کشاورزی کشور را میسر می سازد، است.
یکی از نقاط ضعف اساسی به‌نظر من در برگزاری همه نمایشگاه‌های تخصصی از جمله «ایران آگروفود» پر رنگ تر شدن برخی حاشیه ها از متن است. به‌عبارتی ما برگزارکنندگان نمایشگاهی بر اساس تخصص خود موظف به ایجاد فضای مناسب برای برپایی این گردهمائی بزرگ و ارائه خدمات و به نوعی میزبان هستیم و هنر استفاده از این فضای ایجاد شده بعهده متولیان صنعت و دست اندرکاران، انجمن ها و تشکل ها و … است، اما بعضا از این موقعیت استفاده حداکثری آنچنان که باید نمی شود و بیشتر به جاشیه ها پرداخته می شود.
ضمن اینکه متاسفانه علی رغم تلاش‌های تعهدمندانه و دلسوزانه مسئولین ذیربط متاسفانه زیرساختهای نمایشگاهی از قبیل سالن‌ها و فضای تحت پوشش، خدمات نمایشگاهی و … متناسب با تقاضای مشارکت کنندگان رشد و گسترش نیافته است.
در مورد نحوه جانمایی، بازشدن سایت‌های ثبت‌نام و رزرو بودن فضاهای ویژه از قبل و محدود بودن فضاهای درخواستی از سوی شرکت‌کنندگان در سی‌امین نمایشگاه «ایران اگروفود» گلایه‌هایی مطرح شده در این خصوص چه نظری دارید؟
سیاستگذاری نحوه جانمایی در ابر نمایشگاهی همچون «ایران آگروفود» کار بسیار دشوار و پیچیده ای است و در واقع خود پروژه ای است در دل پروژه برگزاری، در طی این سی سال ابتدا کار جانمائی به‌صورت حضوری و سنتی انجام می شد که طبیعتا با کثرت بالای متقاضیان دیگر کارآمد نبود و اتلاف وقت و حاشیه های فراوانی را در بر داشت لذا از سال 1387 جانمائی بصورت اینترنتی انجام می گردد. طبیعتا هر روش کاری به اصطلاح “باگ” ها و مشکلات خاص خود را هم دارد.
در مورد غرف ویژه باید بدانید که فقط فضای محدودی حداکثر حدود 10 درصد از بعضی سالن‌های تحت پوشش در اختیار غرف ویژه قرار می‌گیرد و سایر غرفه‌ها در جانمایی اینترنتی توسط خود مشارکت‌کنندگان انتخاب می‌گردد.
بدیهی است با توجه به آنلاین بودن جانمائی به‌دلیل اینکه همزمان تعداد زیادی از شرکتها در جانمائی مشارکت می نمایند فاصله رزرو یک غرفه در حد یک کلیک و کسر ثانیه است. ضمن اینکه بویژه در سالجاری ما براساس دستورالعمل صریح سازمان توسعه تجارت ایران موظف بودیم تا متراژ فضای در نظر گرفته برای هر شرکت کننده را تا حد زیادی کاهش بدهیم تا مشارکت کنندگان بیشتری بتوانند در نمایشگاه حضور پیدا کنند. خوشبختانه اکثر شرکت‌های لیست رزرو نیز در فاز بعدی موفق به اخذ غرفه شدند.
لیکن مشکل اصلی این است اکثر مشارکت کنندگان بویژه در بخش مواد غذایی اصرار بر اخذ غرفه در یک یا دو سالن خاص را دارند که طبیعتا جایگذاری حداقل 500-600 شرکت در یک یا دو سالن واحد آن هم با متراژهای بالا با معجزه هم امکان پذیر نیست چه برسد به جانمائی اینترنتی! البته که قبلا هم در این گفتگو با شما بیان کردم به نظر شخص من هم زیرساختهای نمایشگاهی به‌ویژه تعداد سالن‌های تحت پوشش با کثرت مشارکت کنندگان و تقاضای بالای ایشان متناسب نیست. به‌هرحال امیدواریم دوستانی که انتقاد به موضوع جانمائی اینترنتی دارند، فقط به انتقاد بسنده نکنند و واقعا چنانچه نقطه نظر و راهکار مناسب تری را می توانند پیشنهاد کنند که همه شمول هم باشد آن را با ما در میان بگذارند تا با گوش جان آن را پذیرا باشیم و در صورت عملی بودن با همفکری ایشان اجرائی اش کنیم.
