اقتصادسبز آنلاین: یافته‌ها نشان می‌دهد محصولات گیاهی و کشاورزی تک گونه یا تک کشت، هنگامی‌که با سایر گونههای زراعی رشد میکنند، سازگاری قابل توجهی با یکدیگر خواهند داشت.
رشد چندین محصول غذایی با هم یک روش کشاورزی پایدارتر است که از جوامع گیاهان وحشی بسیار پربار تقلید می‌کند. این فرآیند که به‌عنوان کشت مخلوط شناخته می‌شود، از ویژگی‌های مکمل انواع مختلف محصولات برای به حداکثر رساندن تولید و به حداقل رساندن نیاز به کودها و سایر اقدامات مضر برای محیط‌زیست بهره می‌برد. به عنوان مثال، مردم بومی در آمریکای شمالی مدت‌‌هاست که ذرت، لوبیا و کدو را با هم کشت میکنند تا عملکرد هر گیاه را به حداکثر برسانند و نیاز به آبیاری یا کود را کاهش دهند. تیم محقق این یافته جدید در مؤسسه کنفدراسیون سوئیس، در مورد توانایی محصولات مختلف برای سازگاری، گونههای گندم، جو، عدس، کتان، کاملینا و گشنیز را در قطعات کوچک کشت کردند. کرت‌ها شامل 13 ترکیب از دو گونه، چهار مخلوط از چهار گونه مختلف، گیاهانی که به صورت جداگانه یا در بسته‌های تک گونه‌ای رشد می‌کردند، در کرت‌های بارور شده یا بارور نشده بودند. تیم، آزمایش‌ها را برای سه سال متوالی تکرار کرد و هر سال از دانه‌‌های جمع آوری شده از کرت‌های سال قبل برای ارزیابی اثرات نسلی رشد در سیستم‌‌های مختلف استفاده کرد.
بیشتر بخوانید: گشایش مرکز جدید نوآوری Rubix Foods
در سال سوم صفات و بهره‌وری گیاهان را اندازه‌گیری کردند. آن‌ها دریافتند، گیاهانی که در یک محیط چند زراعی به مدت دو نسل رشد میکنند، برای رقابت کمتر و همکاری بیشتر با یکدیگر سازگار هستند. با این‌حال، مزیت عملکرد این محصولات چند گونه‌ای در مقایسه با محصولات تک کشت تنها در کرت‌های بارور شده افزایش یافت. در طی دو نسل، گیاهانی که با هم در کشت‌های تک کشتی یا با گونههای مختلط رشد کردند، بلندتر شدند. آن‌ها همچنین برگ‌های «ارزان‌تر» یا نازک‌‌تری تولید کردند که نشان‌دهنده یک استراتژی رشد مرتبط با تولید سریع زیست توده است.
